Od Jodissela CD Alexa

Byłem wdzięczny, że chłopak — Alex, jak zdążyłem zarejestrować — zaproponował, żebyśmy usiedli, gdyż przypuszczalnie nie ustałbym długo. Siedząc już na plastikowym krześle, wziąłem ponownie łyka chłodnej wody i wyrzuciłem pustą butelkę do stojącego obok kosza na śmieci.
- Co tu robisz? - odezwał się po chwili Alex, więc podniosłem na niego wzrok. - Odwiedzasz kogoś?
Zanim zdążyłem odpowiedzieć, że niestety (lub na szczęście?) nie, gdyż sam dopiero wychodzę — wokół wybuchła panika. A przynajmniej mnie się tak przez moment wydawało, ale gdy zaalarmowany głośnymi dźwiękami i podniesionymi głosami zacząłem się rozglądać, dostrzegłem tylko grupę ratowników wiozącą ranną osobę, najprawdopodobniej na blok operacyjny. Odprowadziłem całe zgromadzenie wzrokiem, nawet nie zauważając, że mimowolnie wyprostowałem się i w napięciu przyglądałem się całej scenie, dopóki wszystko nie wróciło do normy. Dopiero wówczas rozluźniłem się ponownie i przeczesując palcami busz na głowie, zwróciłem się ponownie do Alexa, nie patrząc jednak na niego.
- Nie-e. Wypisali mnie jakieś piętnaście minut temu. - nie powiedziałem już nic więcej, gdyż nie czułem potrzeby spowiadać się temu wciąż prawie-że-obcemu gościowi z mojego wątpliwego zdrowia fizycznego, więc aby uniknąć jego dalszych pytań, natychmiast spojrzałem na niego, odwzajemniając jego pytanie. - A ty? Bez obrazy, ale nie wygląda pan... nie wyglądasz... jak lekarz czy pielęgniarz, więc przypuszczam, że tu nie pracujesz. Wizyta u rodziny? Czy musieli cię pozszywać po wypadku? - Choć to ostatnie  pytanie przypuszczalnie wypadało poza moją definicję grzeczności, nie mogłem się powstrzymać, żeby go nie zadać. No i żeby nie gapić się na chłopaka szeroko otwartymi oczami. Wyglądał jak motocyklista żywcem wyjęty z obrazka — tylko mu brakowało kasku pod pachą. W połowie mojej wypowiedzi zgubiłem się także, jeśli chodziło o formę, jaką zwracałem się do chłopaka. Wyglądał co prawda młodziej ode mnie, o ile było to możliwe z moją twarzą szesnastolatka, ale mimo wszystko nie byłem pewien, czy powinienem zwracać się do niego od razu na "ty", mimo iż on tak zrobił bez wahania. W końcu machnąłem na to w duchu ręką. Co się będę nad tym zastanawiał. Miałem ważniejsze rzeczy do roboty.
- Nie, odwiedzam mamę. - Alex zaśmiał się krótko, najwyraźniej zrozumiawszy moją aluzję do jego "motocyklowego" wyglądu. Nie zdążył powiedzieć nic więcej, gdyż obok nas przebiegli ponownie ci sami ratownicy, którzy przed kilkoma minutami przywieźli zakrwawionego pacjenta na blok. Wybiegli szybko ze szpitala i po chwili znów dało się słyszeć charakterystyczny sygnał karetki. Zerknąłem na Alexa, czując jak od hałasu i gorąca pęka mi głowa.
- Ależ tu ruch dzisiaj mają...
Czarnooki uniósł brwi.
- Urlopy się kończą, to i ludzie wolą już do szpitala iść, niż do pracy.
- À propos urlopu... - uniosłem swoją komórkę, aby pokazać Alexowi, że muszę zadzwonić, po czym wstałem, starając się nie krzywić się z bólu, jaki przeszył moje biodro. Przeklęta choroba. - Muszę dać znać, że żyję i należy mnie stąd odebrać, gdyż na piechotę wracać w taki gorąc do domu to samobójstwo.
Alex zgodził się ze mną, oddreptałem więc kilka kroków w stronę wyjścia, ale czując powiew suchego, gorącego powietrza z zewnątrz uznałem, że lepiej jest jednak pozostać w środku. Przynajmniej klimatyzacja była.
Wybrałem numer Jeala, doskonale wiedząc, że jak tylko odbierze, to nie omieszka mi natychmiast wytknąć, że doskonale wiedział, iż, tak czy inaczej, w końcu po niego zadzwonię, aby przyjechał i zabrał mnie z tego piekła. Nie chciałem mu przyznawać racji, więc ułożyłem sobie formułkę, jaką powiem, by go nie dopuścić do głosu, gdy tylko będzie mi to dane, ale po ósmym sygnale dźwiękowym z rzędu uznałem, że najwyraźniej jest zajęty. Zazwyczaj odbierał już po drugim. Stałem przez chwilę w miejscu, wgapiając się w komórkę, dopóki wibracja nie oznajmiła mi, że mam wiadomość tekstową.
"Ferann jest na spotkaniu. Coś ważnego? Jean."
Był to sms od Jeanette, więc najwyraźniej Jeal musiał zostawić u niej na biurku swój telefon, jak zresztą robił każdy z nas, gdy wypadały nam ważne spotkania w siedzibie firmy. Wiedziałem, że może mu to zająć jeszcze sporo czasu, więc nie chcąc alarmować przyjaciół, wystukałem tylko szybko wiadomość zwrotną.
"Bez obaw, tylko się melduję. Zadzwonię z domu wieczorem. Pozdrów Jane i jej tabelki w Wordzie."
Wysłałem smsa i wzdychając ciężko, wróciłem na zajmowane wcześniej przeze mnie krzesło. O dziwo, Alex wciąż tam siedział, czekając na mnie, więc albo nie zajęło mi to tak dużo czasu, jak myślałem, albo nie miał nic lepszego do roboty. Widząc moją niezbyt uradowaną minę, uniósł brwi.
- Nie dali ci tego urlopu?
- Hm? - zapomniałem przez moment, o czym wcześniej rozmawialiśmy. - Oh, nie, mam urlop, choć nie do końca z własnej woli... - ostatnie kilku słów wymamrotałem do siebie pod nosem, ale szybko się otrząsnąłem. - Chciałem załatwić sobie podwózkę do domu, ale przyjaciel jest na spotkaniu i wygląda na to, że jeszcze trochę tu sobie pokoczuję. - zerknąłem przez szklane drzwi szpitala na zewnątrz i wzdrygnąłem się, widząc ocierających pot z czoła ludzi piekących się w trzydziestu-paru stopniach. - Lepiej tu niż tam...

<Alex?>

Od Alexa CD Jodissela

Spojrzałem na chłopaka, który przeprosił mnie kolejny raz. To było dla mnie dość dziwne, ponieważ, ze względu na mój wygląd, to ode mnie oczekiwano przeprosin, mimo że to nie były sytuacje z mojej winy. Chłopak oparł się o ścianę i patrzył niepewnie, jakby nie wiedział co zrobić.
- Co ty tak często przepraszasz? - Zapytałem nagle, tak jakby serio mnie to obchodziło.
- Nie wiem. - Mruknął widocznie zdziwiony moim pytaniem. - Przepraszam. - dodał po chwili, a ja się zaśmiałem pod nosem.
- Nie przepraszaj. - Przewróciłem oczami, patrząc na niego. - Zbyt częste przepraszanie jest słabe. To tak jakbyś mówił, że jesteś winien wszystkiemu i pozwalasz wszystkim cię zdeptać. - westchnąłem, skąd u mnie się biorą takie mądre zdania?
- Tak, wiem, że tak jest. - Zgodził się ze mną. - Ale nic na to nie poradzę.
- Trochę więcej pewności siebie i będzie dobrze. - wzruszyłem ramionami. - Jestem Alex, a ty to ?
- Jodissel - Wyciągnął do mnie dłoń, a ja ją uścisnąłem.
Jodi nie wyglądał najlepiej, więc zaproponowałem mu, żebyśmy usiedli na krześle. Mimo że jesteśmy w szpitalu, to raczej bym nie chciał, żeby ta osoba zemdlała. Mam w swojej głowie trochę rozsądku.
- Co tu robisz? - Zapytałem, rozglądając się po ogromnym holu. - Odwiedzasz kogoś ?
Nagle na korytarzu zrobił się wielki zamęt, ponieważ karetka przywiozła na noszach osobę, która była poważnie poobijana i miasto dużo krwi. Jodi i ja spokojnie obserwowaliśmy sytuacje. Lekarze i pacjentki szybko podbiegły do pacjenta, który ledwo żył i zaczęli krzyczeć, że trzeba jechać od razu na operacje. Gdy wszystko ucichło, spojrzałem na Jodiego czekając na odpowiedź.

Jodi?