Miałem dzisiaj jakieś wybitne szczęście, żeby wpadać na ludzi. Może to
ta zachwiana równowaga po wypadku? Albo udar słoneczny? Kto by to
wiedział. Tak czy inaczej, po tym, jak nieudolnie próbowałem pomóc
oblanemu przeze mnie wodą chłopakowi, udało mi się wbić ponownie prosto w
grupę zaskoczonych studentów, których o mało nie staranowałem już
wcześniej, wychodząc, a teraz — gdy postanowiłem usiąść na krześle w głównym korytarzu, aby jednak zrzucić z głowy koronę i zadzwonić po Jeala,
żeby po mnie przyjechał, bo tu umrę. Gdy jednak udało mi się przebić
przez studentów, nie powodując uszczerbku na zdrowiu ani moim, ani ich,
błyskawicznie stanęła przede mną kolejna przeszkoda. A dokładniej — ten
sam gość, który po naszym ostatnim spotkaniu wciąż ociekał lekko wodą.
No, może nie ociekał, ale ubranie wciąż miał wilgotne, a wiedziałem o
tym, bo zanim udało mi się odzyskać równowagę, musiałem się chwycić
pierwszej lepszej rzeczy, jaka znalazła się na mojej drodze, a był to
akurat ten chłopak.
- Znowu ty? - usłyszałem jego zirytowany głos.
Wyprostowałem się, próbując odzyskać godność i zobaczyć z czyjej ręki przyjdzie mi zginąć. Chłopak był wyższy ode mnie o pół głowy, co nie było takie trudne, patrząc na mój wzrost, a przy tym wydawał się gdzieś tak dziesięć razy bardziej umięśniony niż ja, więc nie mówiąc przez dłuższy moment ani słowa, odsunąłem się nieco, aby nie być w razie czego w zasięgu jego ręki. Bądź co bądź, wciąż kręciło mi się w głowie i byłem nieco osłabiony dłuższym pobytem w szpitalu, więc wolałem nie ryzykować.
- Przepraszam... - mruknąłem znów, wiedząc doskonale, że brzmi to żałośnie, bo ileż można przepraszać, ale nie mogłem nic na to poradzić. Jeal i tak zawsze twierdził, że jestem typem osoby, która przeprasza, że żyje i oddycha tym samym powietrzem co inni. Nienawidziłem się z nim zgadzać, no ale miał trochę racji. - To nie było naumyślne. Proszę. - mówiąc to, odsunąłem się nieco na bok, aby przepuścić chłopaka, samemu opierając się lekko o ścianę, gdyż znów zaczęło mi się kręcić w głowie i ciemnieć przed oczami. Zacisnąłem dłoń mocniej na butelce już prawie opróżnionej z wody. Krzesło, do którego początkowo zmierzałem, znajdowało się niedaleko, ale jako ultrauprzejma osoba, wydawało mi się, że niegrzecznie byłoby olać gościa i po prostu pójść sobie usiąść, więc czekając na jego odpowiedź — jakakolwiek by ona być nie miała — po prostu opierałem się o chłodną ścianę.
- Znowu ty? - usłyszałem jego zirytowany głos.
Wyprostowałem się, próbując odzyskać godność i zobaczyć z czyjej ręki przyjdzie mi zginąć. Chłopak był wyższy ode mnie o pół głowy, co nie było takie trudne, patrząc na mój wzrost, a przy tym wydawał się gdzieś tak dziesięć razy bardziej umięśniony niż ja, więc nie mówiąc przez dłuższy moment ani słowa, odsunąłem się nieco, aby nie być w razie czego w zasięgu jego ręki. Bądź co bądź, wciąż kręciło mi się w głowie i byłem nieco osłabiony dłuższym pobytem w szpitalu, więc wolałem nie ryzykować.
- Przepraszam... - mruknąłem znów, wiedząc doskonale, że brzmi to żałośnie, bo ileż można przepraszać, ale nie mogłem nic na to poradzić. Jeal i tak zawsze twierdził, że jestem typem osoby, która przeprasza, że żyje i oddycha tym samym powietrzem co inni. Nienawidziłem się z nim zgadzać, no ale miał trochę racji. - To nie było naumyślne. Proszę. - mówiąc to, odsunąłem się nieco na bok, aby przepuścić chłopaka, samemu opierając się lekko o ścianę, gdyż znów zaczęło mi się kręcić w głowie i ciemnieć przed oczami. Zacisnąłem dłoń mocniej na butelce już prawie opróżnionej z wody. Krzesło, do którego początkowo zmierzałem, znajdowało się niedaleko, ale jako ultrauprzejma osoba, wydawało mi się, że niegrzecznie byłoby olać gościa i po prostu pójść sobie usiąść, więc czekając na jego odpowiedź — jakakolwiek by ona być nie miała — po prostu opierałem się o chłodną ścianę.
<Alex?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz